ΠΑΡΑΠΑΤΗΜΑΤΑ

α)Δεν κοιτάς το λαό,κοιτάς όλο και πιό πολύ τη σχέση  λαός,κι όλα γίνονται δωρεά ύπαρξης. β)Η στρατηγική της αποκάλυψης και της ανακάλυψης του νοήματος:Η εφημερίδα γίνεται περίληψη άν την παραδόσεις στη διαλεκτική του σπίρτου. γ)Ένα κουταλάκι ύλη από το εργαστήρι του σύμπαντος στην τάξη της μάθησης ορθώνεται σαν βουνό ακατανοησίας. δ)Σπάω τα ρολόγια δεν σημαίνει εξαρθρώνω το χρόνο καθ εαυτόν,αλλά μια ωρισμένη τάξη του χρόνου,την τάξη που χειραγωγεί την ιστορία με το ρολόι. δ)Ξυπνώ χαράματα σημαίνει ότι κάνω κέφι να δώ πώς πετά η κουκουβάγια.

*

Αν το πουλί της σοφίας πετά το σούρουπο ο μεθυσμένος παραπατά τα χαράματα

Χρόνια Σιωπής

Ο Ίβυκος ξαναερωτεύεται, οι κυδωνιές ανθίζουν,
η φύση επιστρέφει μέσα από το λευκό
μέσα από την τέφρα μαρμαίρουν αγάλματα και θεοί
Όλα είναι αύριο και φρέσκο χιόνι,
όλα λευκό νούφαρο πάνω σε μαύρο νερό.
Ξυπνάνε τα κρύσταλλα, ο παγωμένος κόσμος γυρνά στη γη,
ξεπαγώνει το όνειρο
ο κύκνος τινάζει τα φτερά του ραμφίζει το σκοτάδι
φως φέγγει πάνω από την υπόσταση του πράσινου
Όλα τα δώματα όλα τα σώματα,τεντώνουν την επιδερμίδα στο φως
-Θειάφι και γαλαζόπετρα και σκούρο φως
πάνω σε λεπτούς αστραγάλους
σπάνε οι λεπτοί χαλκάδες του ύπνου των κοριτσιών-
θεοί από μηχανής γυρίζουν την πόρτα του φωτός
πάνω στους μεντεσέδες της,
το φως διαρκής αστραπή
ξεχύνεται με τα λευκά του άλογα σαν αυγή.
Οι κυδωνιές σταματημένες πάνω σε άνοιξη
συνεχίζουν το στάσιμο απ το μπουμπούκι
που τρέχει την πνοή του αρώματος.
Ό,τι ευωδιάζει είναι απαστράπτων Φοίβος.
Ο Ίβυκος ξαναερωτευεται, η φωτογραφία του αποκτάει συνέχεια
βγαίνει από τα υγρά της στερέωσης

Τα πόδια των αλόγων τινάζονται
Έξω από το κάδρο και μπαίνουν στο αύριο.

Όλα είναι αύριο και φρέσκο χιόνι.
Όλα λευκό νούφαρο σε μαύρο νερό.
Η φύση επιστρέφει μέσα από το λευκό σκιρτά

διάφανο ελάφι..

Όρια Χρόνου. Γεννήματα παράνομα ,δρεπάνισμα, θερίζει σπέρμα χρόνου και γονιμοποιεί τη θάλασσα. Πάνω στο θαλασσινό νεκρό , την αχιβάδα, γεννιέται η θεά του Έρωτα. Χόρεψε στο φτερό του καρχαρία. Όλος ο γλάρος του ονείρου κάθετα λευκός, γράφει γαλάζια μαρμαρυγή. Το υγρό λάβαρο κυματίζει μεσούρανα. Γεννητούρια Θεων οριοθετούν και μοιράζουν τα πριν και τα μετά για να μην χάνεται ο λογαριασμός του χρόνου .Γιοι θεού. Χρόνος που ιδρυόμενος ιδρύει.,pποϋποθέτει ιδρώτα κόπο,να γυρίζει τον τροχό του χρόνου. Ποιος λέει δεν είναι κοπιαστικός ο χρόνος ; Στις ρυτίδες μας κυλά που τις νοιώθει ιδρώς, όργωμα χρόνου. Γι’ αυτό είναι ακριβός. . Χρήμα χρόνου
Το πρώτο πράγμα που αντιλήφθηκε ο άνθρωπος είναι η αύξηση. Και η ελπίδα της αύξησης. Το πρώτο πράγμα που μίλησε ο άνθρωπος ήταν τούτη η έκπληξη σαν πλήθος και σαν ψήλωμα. Και το πρώτο πράγμα που μίλησε τον άνθρωπο ήταν ο ρυθμός της φωνής του, ακολουθία της ανάσας του, που είχε πηγή την καρδιά του. Έτρεμε η καρδιά έτρεμε η ανάσα ,έτρεμε φωνή και τραγούδι: ένας ρυθμός σε χρόνο.

Ένα βάραθρο είμαστε μέ όχθες στο χάος.

φωτιά !

Διαρκής φωτιά που δεν αισθανόμαστε, δεν αντιλαμβανόμαστε (Καύση της ανάσας. Οξυγόνο που ξεσκουριάζει ακατάπαυστα το σώμα, τη φωνή, το νου). Γλιστρά το νυν κι ενώ ταξιδεύει προς το μέλλον το βλέπουμε ταυτόχρονα να χάνεται στο παρελθόν. Αναβλύζει από μέσα του από άορατη πηγή, από το πουθενά σαν ο ταχυδακτυλουργός που γεννά περιστέρια και γίνονται κουνέλια. Το νυν. Ενώ γεννιέται με φτερά, το βλέπεις να μαδά ευθύς και να ταξιδεύει στην αδιαφορία του παρελθόντος, άδειο από ζωντανή ζωή. Έρχεται όλο ελπίδες και φεύγει μες την απογοήτευση. Γι’ αυτό το έτος, μεγάλη μονάδα από νυν, θέλει να γεννιέται κάθε χρονιά και να γιορτάζεται. Και γεννιέται πάνω σε ένα σημείο επί περιφερείας κύκλου αυθαιρέτως και αυτοθέλητα, σαν να βγαίνει μέσα από τον εαυτό του αενάως. Σαν ένας λαβύρινθος που δεν έχει τρόπο να εξέλθει από εντός του και δεν έχει Αριάδνες. Το αεικίνητον ανώλεθρον αθάνατον ατελεύτητον άυλον που γίνεται ορατό πάνω μας

ΑΙΓΛΗ ΑΙΘΟΥΣΑ

Είτε το ξέρεις είτε το θέλεις, η πνευματική Δήλος σου προτείνεται. Στέκεσαι στον ωκεανό με την πιο λεπτή σχεδία των χεριών σου. Γύρω ορίζοντας σε κυκλώνει. Ωκεανός, Ουρανός. Εσύ κουκκίδα, μόλις θυμίζεις ένα συν σταυρόσχημο καρφωμένο στο νερό, στο κέντρο του κύκλου των νερών. Μέσα από τα όκκια κοιτάς του κόσμου κυκλωμένος απέραντο γαλάζιο. Κοιτάς στραμμένος στο γαλανό κι είναι μεσάνυχτα. Ώρα που πιάνεται το φως. Από μαύρο αυγό κλωσσά η αυγή πουλί :ο ήλιος. (Κι από τη μαύρη καρδιά του Σκορπιού γεννιέται ξανά το φως !) Εκπαιδεύοντας την όραση (Τι έκανες ως εδώ ; Τρύπες στο νερό). Εν όψει σκέψεως χρόνου και ποιητικής. Πώς περπατά το χρόνο η Ιλιάδα, η Οδύσσεια, ο λυρικός, η τραγωδία. Έπος Λυρικό. Τραγικό (Παρόν, Παρελθόν, Μέλλον). Ποιητική τους και χρόνος. Αυτοτραγική του φιλοσόφου. Ποιητική της Πολιτείας. Ένα δέντρο που διαπερνά το άτομο την πόλη τον κόσμο «υπό ενός του θείου ! πάντα οιακίζει κεραυνός.