Εφόδιο άσμα

ο Ι. Χ.Θ.Υ.Σ είναι : Neoklis Kyriacou

Μόνο λευκό βλέπει το μάτι
μαύρα μου χελιδόνια από κάτω σαν βαμπάκι
γιατί μαυρίζετε
τα λεία φτερά τα ψαλίδια
χελιδόνες σταυροί μαύροι χελιδόνες άσπροι σταυροί
κόβουνε άγρια τα μελτέμια με τα σπαθιά φτερά
άλλα σπαθιά στα χέρια αντιλαλούν ψαλμουδιές
νερά λαλούμενα άνοιξη κεχαριτωμένη
μέλισσες άνθη λούζονται
δροσολογούνται χείλη φωτεινά κοριτσιών σαν χάραμα
Σιδηρός ο ανεμοδείχτης στο γαλανό υψώνεται καμπαναριού
άνεμος παραχαράκτης αυτός ο μέγας χαμός στα μαλλιά σου
Στου αίματος τα πορφυρά
χύνονται δάκρυα
βίου απόδειξη ακριβή
μας άφησε διαθήκη διάσημος για το θανατό του
Μειδιάματα φωτοχυσία παιχνίδια χίλια
χελιδόνες σε τρελό χορό βουτάν χάνονται
λεία φτερά ψαλίδια κόβουν μελτέμια άγρια
μαύρα μου χελιδόνια από κάτω σαν βαμπάκι
γιατί μαυρίζετε
Μόνο λευκό βλέπει το μάτι

κόβεται ο αυγερινός

στα βυθίσματά σου τα υγρά όταν κόβεται αυγερινός σαν κίτρο,μυστική των κήπων κοιτίδα τρυγάς στίλβον φέγγος.

“ ύστερα πρέπει να βάλλω την Άρτεμη στο λουτρό,-αυτήν που βρέθηκε στην Απτέρα. Γιατί έχει δυό βυζάκια μούρλια και θά’θελα να τη δω γυμνή σαν την αλήθεια που εχθαίρεσαι ,κι ας τράβαγε μετά την κοφτερή της σαΐτα να μ έγδερνε ο ασημένιος ήχος της “ – Diana.

ή όταν στα χείλη της αυγής περικάθηται δρόσος ο Λόρκα στίβει λεμόνια από χάραμα
κι εγώ αυγές σε γυαλιστερές και πεταλίδες και σε ταΐζω στη γλώσσα σαν νεοσσό
ενώ εσύ προσεύχεσαι στον ήλιο γυμνόστηθη στον άνεμο γυμνόποδη στην άμμο βρέχονται οι πατούσες σου στο κύμα σε ταΐζω αμυγδαλάκι πράσινο αλατισμένο
ξεκινάμε τα παραμύθια έτσι: Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν και δεν ήταν
το αναγκαίο είναι αδύνατο!
η πάχνη διαλύεται τα μάτια ανοίγουν
-το χρόνο;
-τον πραγματώνουμε,τον κάνουμε να μας ικετεύει τον κάνουμε να αργοκυλά σαν μέλι και βάζει τις στιγμές σαν μέλισσες να χτίσουν ένα κόσμο με διάφανη κερήθρα σε κάθε σχήμα και μέγεθος ,από μέσα προς τα έξω όπως τα ποιήματα
*
πετώντας με μιά φτερούγα όπως οι ποιητές
Επιστρέφω τα πράγματα προσδίδω υλικά από τις καταστροφές,δημιουργώ ανάκτηση,παρότι ο κότσυφας είναι μαύρος έστω και σε μιά σκιαγράφηση όμως θα μπορούσε να είναι λευκός όταν μαυρίζει καθολικά το φόντο των ερειπίων
με τον κότσυφα απροσδιορίστου χρώματος μαύρο και άσπρο,πτερυγώνω ,κάνω φιλοσοφικές πτέρυγες,Με της φιλοσοφίας τα νερά φτερά.
______
Κινητικό αίτιο μεταφοράς
βάρος έκτακτου μεσημεριού
αλφαβητάρι τού είναι ,επινοητής ρυθμού,σφυρί
του κόκκινου και του γαλάζιου
————
η παρθενική ζωή των αγγέλων είναι το σμάλτο της ψυχής
*
ότι και να ζεις ,είναι από τη μεριά της ζωής Στη μεριά του θανάτου ούτε ο θάνατος υπάρχει.Εκεί δεν ανασαίνει τίποτε. Στο λόγο κάνουμε άπειρη χρήση περατών μέσων
σε μια εποχή που η μυθολογία είναι λευκή δεν έχει χρώματα,όπως ο κότσυφας πιο πάνω το φόντο είναι τόσο μαύρο που είναι λευκή το λευκό δεν είναι χρώμα λευκό είναι μόνον όπως λέμε λευκός στίχος
αυτή η εκκλησία,δεν είναι εκκλησία δεν έχει αγίους,την αύρα των αγίων την έχουν προσεταιριστεί οι λέξεις η εικόνα των λέξεων στη θάλασσα των λέξεων παίζει αυτό εδώ
οι θεοί έχουν φύγει τα πήραν όλα μαζί τους η πολιτεία έχει φύγει ότι ήταν δικό τους ο πολίτης έχει αποσυρθεί μέσα του,ελλείψει πόλης
φαίνεται σαν να είναι όπως παλιά,αλλά αυτό είναι μόνο ένα μετείκασμα με τον τρόπο που λέμε βίος και πολιτεία ,θα μπορούσε,αλλά δεν μπορεί.Έχει ταυτόχρονα διασπαστεί το άτομο έχει πολλούς εαυτούς πλήθος υποστάσεων στη διάρκεια του βίου παλιά ήταν στατικός,έπαιρνε τη ζωή του από την ομάδα, ήταν προσδιορισμένος θρησκευτικά πολιτικά εθνικά οικονομικά οικογενειακά δεν είχε δικαίωμα στη διαφορά,ακόμα και στο πώς θα ντυθεί,κάθε τόπος είχε τη στολή του με διακριτικά υποχρεωτικά, τώρα είναι ένα ηλεκτρονικό πλάσμα με κάρτα από διάφορα νούμερα,Δεν ήταν διαφορά αυτή.ήταν πολύ μακριά το διπλανό χωριό
καμιά σχέση είναι νέοι προσδιορισμοί ωχ πάλι ήταν κοινωνίες ομάδος ούτε ψωμί δεν δικαιούνταν έξω από το χώρο του.Ούτε τα πρόβατά του δεν μπορούσαν να βγούν από τα όρια
κοιτάμε να δούμε τη φορά που έχουν τα τωρινά πράγματα με όρους περιγραφικούς της κατάστασης
*
ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΦΕΓΓΕ
φωτιά που ανοίγει σαν δέντρο να μας χωρέσει στη φυλλωσιά της
και Σύ βγαίνεις ρίγος , λαμποκοπά η λάμα κόβει ηδονή τα κορμιά
ρίγος τρύγος
τα τριζόνια της κοιλιάς σου
τάραγμα
οίστρος κι απόδραση
γέρνει η παλάμη κάτω
σφαδάζει
αλαφιάζεται
σκιρτά κι ανάφτει
σ’ όλο το σώμα λευκό
ερωτική οργή αστροπελέκι
λευκός θυμός

αυτό που νοσταλγώ εγώ δεν υπάρχει

κάτι πολύ βαρύ.Διστάζει το πρωινό

αυτή εδώ τη γέννησε ο Μπερνίνι σάρκα απο μάρμαρο υγρότητα ,πάλλουσα επιφάνεια,η Προσερπίνα, η καθ ημάς Περσεφόνη
και πήρε σάρκα ο λόγος και ετεκνώθησαν θεοί

στα νεωτερικά ήθη με ρόκ ανταύγειες λύθηκαν οι φωνές

λύνεται το μέσα,εκεί είναι και το μοναδικό μας ταξίδι έλεγε ο Ρίλκε ,ο γιός της μούσας και ζητιάνος,

ο ποιητής

κέντρο του και περιφέρεια ένα,στο μέτρημα της αβύσσου μετρά μηδενικά,
χτίζει με χαλάσματα(Ίλιο Θήβα Μυκήνες
μια νέα Τροία,
τώρα τη χτίζει κάθετα και την εγκαταλείπει ,ΝΥ,γινόμενος ερημίτης

γράφει περισσότερο με το ραβδί του,(Μπέκετ,Τζόυς Μπέρνχαρντ Πάουντ Σελίν),
δεν παύει όμως να στραβοπατάει σαν κλόουν τα παπούτσια του,

είναι λοξίας ,έτσι ήταν πάντα
έτσι μας παρέχει μια πιο πυρακτωμένη εμπειρία της ύπαρξης
γιατί εν τω μεταξεί έχει μετατοπιστέι η πραγματικότητα,και μόνο οι ασκημένες και οξυμένες κεραιες πιάνουν τα σήματά της

αυτό λέγεται μαντεία του πραγματικού
θέλει νωπή πληγή
να νιώθεται η ύπαρξη
μην πιάνει κρούστα,Φιλοκτήτης στη Λήμνο
ο νεορεαλισμός πχ οι νέες του εικόνες
δεν μπορείς να τη δεις την άβυσσο αν δεν πλησιάσεις τα χείλη της
(για όποια χειλη κι αν πρόκειται)

αν ο ποιητής ο διανοητής χτίζουν στα χείλη της αβύσσου ,ο άγιος χτίζει στο στόμα της
πχ Άγιος Οιδίπους,άγιος της ουτοπίας μας

η απουσία
περιβάλλει σαν αγκαλιά την παρουσία
εδώ έγκειται το μυστικό της αγάπης,εκεί κατεβαίνει ο Όμηρος να τη βρει να τη δει
στο μυστικό τάφο μέσα του,
μυστικό και του έργου
*
Αυτό που βρίσκει ο Βενσέν είναι ένας ήλιος που μπήγεται στο οργωμένο χωράφι ,κι όλα αυτά στον καμβά,στο λερωμένο πανί του κόσμου από τα ξίδια που πίναμε

το Υπερβατό

είναι αυτό σαν άδυτο

Ο ήλιος καρβουνάκι αναμμένο βούτηξε στο θυμιατό ,μια άχνη λεπτή λιβάνι κάτι πολύ βαρύ.Διστάζει το πρωινό κάτι πολύ βαρύ.Διστάζει το πρωινό έτσι μας παρέχει μια πιο πυρακτωμένη εμπειρία της ύπαρξης,γιατί εν τω μεταξεί έχει μετατοπιστέι η πραγματικότητα,και μόνο οι ασκημένες και οξυμένες κεραιες πιάνουν τα σήματά της

καιόμενο ρετσίνι πεύκου μαζί,θυμίασε το ανοιχτό. έρως ιερός, στιγμή που σμίγει γή κι ουρανός.