Μέρες χειμερινού ηλιοστασίου

Απ τα χαυτεία μέχρι τ ακρόπυλα
χίλιοι αιώνες κάθοδος
Μαλ αρμέ σκίζει τη βιτρίνα
Το κλίμα πλανιέται στην ατμόσφαιρα
Η διαφάνεια μάς σταματά σαν μύγες σε τζάμι
Όλη η θάλασσα σ ένα μπουκάλι
Ξηλώνονται πεζοδρόμια
Το κέντρο γίνεται παραλία
Λούζεται σύγκρυο ο Δεκέμβρης
Στη χάση του ήλιου
χίλιες φωτιές αντιφεγγίζουν
Πίνω καφέ πίσω από δάσος καλαμάκια
Προθήκες αεροτινάσσονται
Έφηβοι ξεχύνονται τρελά πουλάρια
Τούς πέφτει αφορμή
και λύνουν τα φουλάρια
Όλη η θάλασσα σ ένα μπουκάλι
Καίνε οι οθόνες σιλικόνη
Μαλ αρμέ στις φλόγες Αθήνα
Ο κύκλος τσακίζεται
στην ασυμμετρία της διαμέτρου

ΕΓΚΑΡΣΙΑ ΡΗΓΜΑΤΩΣΗ ΣΤΟ ΧΩΜΑ

Όλα τα δάνειά μου τα έχω κάνει από το μηδέν
-μιά πνοή χαράς δανεισμένη από το μηδέν;
Επιστρέφω στο χωριό κι είναι όλοι πεθαμένοι
Η Αθήνα χτυπά την καρδιά μου 
Απόφαση να είναι κανείς χωρίς να είναι
Ταξίδι ώς τον εαυτό μέσα στο όνομα 
ένα μάτι το μάτι του όντος
Όταν με στραγγαλίσω σκοτώνω εμένα;
-Δεν αρκεί να ανέλθει κανείς στην κορυφή του εαυτού του
παρά και σ εκείνη του καιρού του
Μα το μηδέν δεν είναι λεπίδα κοφτερή που έχει το σχήμα του.
Πώς μού διαφεύγει ο θάνατος δεν είναι του χεριού μου
σαϊτιά που δεν φτάνει ποτέ το στόχο της αλλά
τον πλησιάζει αέναα-ο θάνατος εξώτερος του χρόνου
σχεδιάζει το ασχεδίαστο το αδύνατο να σχεδιαστεί 
αυτό το ατερμάτιστο είναι ο θάνατος.
Μηδέν που υπαινίσσεται το άπειρο 
καθώς πάει να κλείσει το ανοιχτό του βήμα  
Η έκπτυξη της απορίας είναι ύψιστης σημασίας 
θεμελιώδης γιά το νόημα Η διερώτηση
είναι ο σκληρός πυρήνας που γύρω της
το ζουμερό περικάρπιο γίνεται χυμώδες ως οτιδήποτε 

Μιά άλαλη πόλη θα βρεθεί πιό άλαλη απ αυτή;

Μιά ποιητική φωνή

ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ ΑΒΡΑΑΜΙΔΟΥ

http://chrisavraam.blogspot.gr/

διαβάστε τη είναι

σαν να πίνετε νέκταρ

Μαγικές στιγμές ανάγνωσης απόλαυση

Γραφή τρυφερή έχει τη λευκότητα κι είναι αστραφτερή σαν φρέσκο χιόνι

απαλό δέρμα σαν θάλασσα ευρηματικές εικόνες

Εμπαίσματα από λευκούς ροδανθούς σε κατάλευκο μάρμαρο

Λιτό διάφανο λείο γάργαρο ύφος ερωτική αύρα

πνοές ζέφυρου υποψιασμένο νόημα κι η θάλασσα δεν έχει τέλος

Όμορφες τρικυμίες γραφής σε τέμπο λάντο

ποιός δε θα ήθελε να μείνει ακροατής νύχτες με περιπατητή το φεγγάρι

όταν σ ένα ποτήρι με βότκα σβήνουν σάν άστρα τα φώτα

Ντρέπομαι…

Για όσα δεν έζησες μαζί μου,

Αφού θυσίασες πηδώντας απ΄ την αδράνεια της ψυχής μου

την αιωνιότητά σου,

να ζήσεις έστω ακόμα μια φορά το άγγιγμα

και να μυρίσεις τη ζωή στα μαλλιά μου.

Ντρέπομαι…

και σταματάω σ΄ ολοσκότεινους δρόμους να χαθώ,

να ξεφορτωθώ αυτό το ασήκωτο νόημα,

καθώς όσα δεν προλάβαμε να ζήσουμε,

κάθονται πίσω μου και με κοιτάνε απ΄ την πλάτη.

Ω ανόητο ανόητο νόημα…

ελευθερώνεις πότε – πότε τα χέρια σου απ΄ την αγάπη,

να ανοίξεις τα εκατομμύρια μάτια του κορμιού σου

να με δείς,

χαρίζοντας διαστάσεις στην ηρεμία σου

και πιστεύω πως,

αν καθίσουμε πλάι-πλάι εμείς οι δύο

θα χωρέσουμε σ΄ ό,τι ακολουθεί την Άνοιξη

-αν αυτό είναι ακίνητο μυστικό-

Πόσο ντρέπομαι

Και αποσυντίθεμαι στη μυστικότητα της νύχτας.

Διάφανη καθαρή σαν δάκρυ λαγαρή σπιθίζει

ποιητική φωνή που αξίζει να γίνει γνωστή

να χαρούν την ανάγνωση της ευρύτερα

Γράφω από ενθουσιασμό κι εν θερμώ όταν γίνει η αίσθησή μου

σαν στο ποίημα της εκείνο στον πάγο

θα καίνε τα λόγια μου περισσότερο νομίζω από τη λευκή φλόγα του στίχου της

Τι περιμένεις να ακούσεις μέσα στη νύχτα..

Το πολύ πολύ μια θάλασσα

Να περνάει από κάτω

λυρισμός

πηγαία αισθήματα αισθαντικότητα τόλμη

.

ΜΙΛΗΣΕΣ….

Και κάθισαν τα βέλη σου παγερά στην ψυχή μου.

Όπως μια φέτα χοντρή σιωπή

Απάνω σ ένα άδειο στομάχι.

Κι ακόμα

ΈΛΑ να παίξουμε σχοινάκι.

Εγώ θα γυρίζω την αγάπη

Κι εσύ μονάχα θα μετράς.



ENAΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ Ν ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Εκδόσεις ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ

ΧΡΙΣΤΙΑΝΑΣ ΑΒΡΑΑΜΙΔΟΥ

Αναζητείστε το απολαύστε το λυρισμό της

ΣΤΟ ΦΟΙΝΙΚΟΛΑΔΟ ΤΗΣ

Θυσία συνέσεως στη φουσκοδεντριά της
είναι η πρωταρχική φοινικιά
φανέρωση κορμοστασιάς
μέσα στην ασπαίρουσα φυλλωσιά της
ξεχωρίζει από τις πλύστρες και τις συμπαίχτριες
δελεασμένη αντικρίζει
με φουσκωμένα τα πανιά της παρθενιάς
τον εμπειρότατο πλάνητα του έρωτα
Βασίλισσα τον ερωτικό προξενεύεται βασιλιά
καρδιές μαντεύω
Αρχέτυπο μυητήριο πρωτολάτη πρωτοθεριστή
ποιο χουρμά λιμπίζεται;
Από ποιους κόρφους ερωτικό λιοντάρι
βγαίνει αναχαιτισμένο να ρίξει νύχι
και ποια λιονταρίνα λεία και στιλπνή
ξυπνά, σκιρτά στην ώρα της

Άδμητο κορίτσι να πέσει στο θεσπέσιο δαμαστή
Λαιστρυγόνων κυκλώπων νυμφών
ξεμάγεμα φύσης χέρια αδρά στους μηρούς
ρώγες ορέξεις
θέρος κορμιών άροση 
στη συγκράτηση τον πόθο
δεν έχει χόρταση το κορμί πάτο η καρδιά
φυλλωσιά ανοιξιάτικη λυγερά κλαδιά
έτσι όπως όλα τα σύμβολα θα ανέβει
τούτη η συνάντηση σύμβολο ως τον ουρανό

επεισόδιο στους μυχούς της φαιακίας

η φαιακίδα θα ξενίσει τον οδυσσάμενο
θα του προξενήσει νόστο
νόστιμη μέρα που  προγεύεται
στα μάτια της παρθένας βασιλίδος

τροπισμός ηθών

ΠΙΣΩΠΑΤΗΜΑΤΑ ΟΜΗΡΟΥ
ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΟΛΟΣ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
άσμα του είναι  είναι το άσμα

Στο δοιάκι του μυαλού της
μονοπώλιο της αγάπης 
Μπορώ να τη φτάσω, μπορώ να τη δω;
Μα αυτά το χέρι δεν τα φτάνει
Κρυφό μου αστέρι πώς να σε δω
στην ομορφιά σου κρύβεσαι
αιχμάλωτος στα μονοπάτια του κορμιού σου
ποιο πάει για την καρδιά σου;
Ω καθρέφτη  ουρανού και  αβύσσου
όσο σε βρίσκω τόσο σε χάνω
Δεν έχει η αγκαλιά σκαλιά
Ζέστα η φωνή σου τα δόντια ζάχαρη στα λόγια
Από ένα λίγο μ’ έπλασε το δοιάκι του μυαλού σου
σκουντώντας με τη γλώσσα σου το όνομά μου
στις αγριοκυδωνιές που μ’ έκοψες
(Έχω κι εγώ ένα αγριόκυκνο μήνες τώρα
που μου έταξε πω θα με βρει
στα λυδικά ρολόγια
προσμένω ένα αγριόκυκνο για την ώρα
αν όσα υποσχέθηκε δεν ήταν λόγια)

Ας ξαναδαγκώσουμε το μήλο
Τη μέρα πεθαίναμε η νύχτα μας ανάσταινε
Φωτεινή Λουτσία
Μ’ έμπασε στην καλύβα της
όλη νύχτα έκαψε ο πόθος το κορμί
είχε ανοίξει ο ουρανός νεροποντές
η θάλασσα σάλευε απ’ τα έγκατα
φλόγες και αναστεναγμοί

Μ’ έμπασε στην καλύβα της
γυμνή βάδισε την ακτή

Ψάρια στη γυάλα του θεού
ηδονοχάρμης πυρετός
δένει ο φιόγκος του χρόνου
ροή και δρόμος
το ζάρι μαγνητίζεται στη δίνη της σφαίρας
σε χιλιόκυκλους συντονισμούς
Τη μέρα πεθαίναμε η νύχτα μας ανάσταινε
φωτεινή λαχτάρα στο λιγόφεγγο

Σκοτεινό θαμποφώς στο ορμώδες της ακτής
τρικυμισμένη σκοτοδίνη ηδονοθίννες
τρομώδες σύθαμπο αχινός σώμα στη νυχτιλύκη

Μ’ έμπασε στην καλύβα της
Ας ξαναδαγκώσουμε το μήλο

Σε παλιό επιτύμβιο
η αχαριστία της κούπας
όσο άδεια τόσο μυστικό άρωμα
Το άδειο του ονείρου
Με την αδειωσύνη οσφραινόμαστε
μακάριο κενό  δίνει πόδι στο όνειρο του χρόνου
Δόκιμε, δάγκωσε το ξεβαμμένο ξέθωρο
Πιες το άδειο κύπελλο
Πιες τη μορφή της αλήθειας την ομορφιά
οσμίσου το κρυφό  περιεχόμενο
Αγάπη πάρε πέρα για να πας
Γκελ στη σφαίρα της αναγόμωσης
Χαραγμένη με νέους παραλλήλους και μεσημβρινούς
Νεοτροπισμός και νέα τροπάρια

Άδειο κύπελλο ενήδονο που δίχως σταγόνα
η μυρωδιά του σε μαραίνει πίνεις απ’ το ποτό του
τη φλόγα του σαλεύει το μυαλό
Πίνεις ανάβει η δίψα
Διψομανής της θηλυκής αβύσσου θύμα
του έρωτα τα γιασεμιά δεν έχουν χόρταση

Ο άντρας δεν ξεκόβεται ποτέ από το βυζί από το θηλασμό
Κλαγγές, ιαχές του έρωτα
Σύντομη ένταση κραυγή, σκούξιμο ηδονικής χαράς
λαύρα σωμάτων Ύψιστο λάγγεμα
Καρφοβελόνες του σπασμού.
Θάλασσα ηφαιστείων, έγκαυμα εγκάτων.

Τρόχαζε ; πεζοδρομούσε;

Η φλόγα της έχει εκείνο το σκοτεινό
μαύρο πυρήνα της φεγγοβολής
Σε πήρα λευκό σύννεφο στην αγκαλιά φλόγα από νεφέλες
την αστραπή θα άντεχα μ’ έκαψε η χαρά σου

Γλίστρα αρθρώσεων ένταση τενόντων
νευρώδες ανατρίχιασμα λύσιμο αρμών

Φλεγόμενο άρμα πύρινο πυρήνες στεναγμών
Βελούδινο κοχύλι με δινοθίννες
Σκοτεινοφώτεινο μυστήριο καρδιά της καρδιάς
Έλξη θανάσιμης αγκαλιάς παλίρροια σωμάτων
Ανταύγεια της δίνης των νεφελωμάτων

Όμηρος με βήμα Χρύση
Το περίγραμμά του στη δύση
Φεύγει παραλία παραλία
Ιερέας Απόλλωνα τυφλός για κόσμο
Ανοιχτομάτης στο απόκοσμο
Διαγγελεύς  Σκοτίζεται
κεραυνοβολείται από διπλό κεραυνό:
φανέρωση Ευρώπης
(Ιεροφάντης μπαστούνι)

Τρύπα στο Μέλλον
Δόρυ ακοντίζει
Πλέκοντας νόημα με μετανόημα
Η Αρχή ήταν Μέλλον
στο κατώφλι των αναφλέξεων

Σμίγουν οι αγκαλιές κι ο τόκος είναι άπειρος.
Ξοδεύεις την αφραγκία σου και πλουτίζεις,
γιατί μια τέτοια αγκαλιά σου φτάνει
Ξοδέψου άφραγκε!

Ορθώσου εδώ
ορθόστηθη η μέρα σε καλεί
Η βραδιά θάναι καλή
Να βάλεις χέρι στην αγάπη
Όποιος τρέμει τη μοίρα
που τον προκαλεί
Ας πάρει χάπι

Αν κυνηγάς πουλιά πετούμενα
Θα σου θερίσει την καρδιά
Χιτώνες νέσσιοι
θα σου κάψουν το κορμί
Τα λευκά της σεντόνια
Του στήθους της τα κίτρα
δώρα σιδώνια
Δεν είναι λύτρα
Για τέλος σου και πληρωμή
Το έργο της η Αφροδίτη εδώ κι εκεί το πάει
με λόγια η Πειθώ δεν ψήνεται

Δεν αναπνέει η αγάπη μας ;