Σκάλισμα

 Σημάδια γραφής στο άπειρο νόημα του διάσκοσμου ταξιδιού μας. Ερμηνεία εμψυχωτική ,ανάσα και παλμός αυτού του κόσμου που τον ζούμε ταυτόχρονα από το κέντρο του και από την περιφέρεια γιατί είναι παντού κέντρο και περιφέρεια πουθενά, γιατί είναι παντού ον ,και γιατί κατοικεί μέσα μας  η γραφή, είναι μια αστρολογική ανταπόκριση. Από τη σκόνη του διαγαλαξιακού απέραντου η γραφή δανείζεται το υλικό της και σπέρνει πάνω στο λευκό αναγράμματα εραλδικής. Οικόσημα στο σπίτι της γλώσσας ,που βόσκει στα λιβάδια του είναι, αντλώντας με ρυθμικό πάτημα πνοή αστρική ,πνοή από το αόρατο και εκφράζοντας τη συνθήκη της αορασίας μας σε πόιηση σε ρυθμό.

Το saecularismus (εκκοσμίκευση) αποδυνάμωσε την ισχύ της φύσης μέσα μας ,μας στέρησε το ρυθμό της ,το μέτρο, την αρμονία ,τα κατέλυσε. Ο ιερός μας δεσμός με τη φύση πέρασε στο χώρο της σιωπής, το αίσθημα ατόνησε αυτής της βίωσης, ο ρυθμικός τόνος, τα σκιρτήματα της ψυχής έχασαν το ζωογόνο βήμα του χορού των σπλάχνων, η κατάρρευση , η κερμάτιση της ενότητάς μας με τη φύση ,κερμάτισε κι εξάρθρωσε την ισορροπία των μελών. Η μελωδία του σώματος έσπασε στο ατσάλι της τεχνολογίας. Δε μελωδεί η ζωή, χάθηκε η πίστη στη μοναδικότητα του κοινού, στο παν ομού, το εν παν.

Είναι μετάβαση .Είναι χάσμα. Χάσκει εαυτός. Όλα συμβαίνουν ακαταλαβίστικα.

Έρχεται ο καιρός. αδιόρατο κύμα ανάβλεψης .αναδύεται ,λάμπει, το βλέπω. Λάμπει μυστήριο καινό. Πάλλει σε μαύρο φως ,με κύματα απλώνεται, εξακτινώνεται.

Βγαίνει από τη μονή του σε πρόοδο, σε επιστροφή. Θα εκπλήξει αλλιώς. Μάρτυρες τούτες οι ψυχές που συνομιλούν κρυφά. Ψυχές που ήπιαν από του πνεύματος το αίμα.

Η φύση αποκρίνεται στις νοσταλγικές φωνές. Από την απόσυρσή της θα βγει πιο νέα, πιο φωτεινή, ξανανιωμένη και απρόσμενα όμορφη. Να, λάμπουν οι ίριδες στο φράχτη. Να, «αλκυόνες τον κήρουλλο το θαλασσοπόρφυρο πουλί στη ράχη τους κουβαλάνε».

Από μια διάθεση να πω ένα έπαινο, έναν ύμνο προς τη ζωή ,εκ βάθους θυμού και από πραπίδων.

Αντοψία: «Όποιος προσηλώνει το βλέμμα του στο μάτι του συνομιλητή του βλέπει στην όψη του ματιού να εμφανίζεται το πρόσωπό του σαν σε καθρέφτη, σ εκείνο μάλιστα το μέρος που καλούμε κόρη, ένα κάποιο είδωλο είναι τούτο εκείνο που κοιτάζει προς αυτόν.. 

   Το μάτι λοιπόν θεάται το μάτι, και προσηλώνεται σ αυτό ακριβώς που είναι το καλύτερο απ αυτό και στο οποίο κοιτάζει, με έναν τέτοιο ακριβώς τρόπο θα μπορέσει να δει τον ίδιο τον εαυτό του.. Αν όμως σε κάποιο άλλο μέρος του ανθρώπου βλέπει ή κάποιο  μέρος των πραγμάτων ,εκτός από εκείνο προς το οποίο τούτο είναι όμοιο, δεν θα δει την όψη του εαυτού του».

Πώς και τι είδα λοιπόν στο μάτι , αυτών των ψυχών που τώρα πέρασαν αντίπερα αλλά κάποτε εμψυχώνανε το βλέμμα τους , ντύνανε το σώμα τους με αϋλότητα και το κραταίωναν στο βήμα της ζωής;

Ποιά ανώτερη επίκληση θα ΄κανε φανέρωση τα λόγια τους και η μνήμη θ άστραφτε σε αιφνίδιες λαμπές φάσεων εκτυφλωτικών με κατείσδυση στις πηγές του κρύσταλλου.

Σκοτεινό δωμάτιο ,σκαλιά  έβενου, μαύρες αναλαμπές από σμιλεμένες φράσεις σε νύχτες αορασίας. Ταξιδιώτες στο όνειρο ,ένας νους σε τροχιές ασύμπτωτες στο παραθύρι της στενής βιωτής.

Νους που δε στέργει τα σωματικά όρια ,κανένα κρανίο δεν τον κλείνει ,ταξιδευτής στο άπειρο ,ταξιδευτής αέρινος, ασυμμάζευτος δεμένος με τα γάγγλια του μυελικού νευρώνα, απόμακρα ακολουθεί, χάρτινος αετός ,κυματιστός, το παλμικό αντηχείο των κρανιακών θόλων.

Μας απατά κάποια κεντρική αίσθηση, κάποιο κέντρο διαβιβάσεων που ελέγχει την πτήση, τα κύματα φάσεων εγρήγορσης σαν άλλη μορφή ζωής. Μπήκε αρρώστια μέσα μας, ασθένεια από ύπαρξη και μας χώρισε από το ανοιχτό της βιολογικής τύχης;

Ποιά δεδομένα βιολογικά συστήσανε τούτο το γεγονός σαν μια αποδέσμευση και μια επιχρύσωση ,μας ελευθέρωσε στο λόγο και τη νόηση και μας έδεσε ανυπόφορα στη σημασία και στο νόημα ,να λύνουμε τα αινίγματα κι αυτά να παραμένουν αινίγματα ακόμα μεγαλύτερα;

Μας έκανε να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας από κει που πάει ο θάνατος προς τα άστρα;

Πώς σηκώθηκε το φοβερό ερώτημα προς το νόημα και έδεσε τη ματιά μας εκεί να ερευνά απαρηγόρητη και αποθαρρυμένη; Γιατί η  φαντασία με τα φάσματά της τα ειδωλικά της παρηγόριας;

Όλα τα γιατί τα καταπίνει ο χρόνος. Το αόρατο μέτρο που εκμετρά τις μέρες μας. Μέρες που χτίζουν πίσω μας τοίχο αδιαπέραστο προς το παρελθόν και που κάθε της μιά μας θυμίζει στο πέρασμά της με τι υλικό χτίζονται οι ψευδαισθήσεις μας. Φως τάχα ζητά η ύπαρξή μας να πιεί κι όταν η δίψα της δε σβήνει και γίνεται διψομανής του φωτός τι θα γίνει μ αυτή τη δίψα;

Ημερολόγιο που μετράει τις μέρες η ψυχή κι αναψυχή δε βρίσκει. Πεσσιμισμός και δεν βλέπει τον τρόπο να ανοιχτεί στη χαρά της ζωής. Απαίσια δόξα και δεν έχει μάτια να δει του κόσμου το όμορφο. Δόξα και του φωτός τη δόξα που τη συνιστά δεν έχει τρόπο να δει που πλέει σε αύρα φωτός.

Εδώ η χαρά της ύπαρξης ,με τόλμη και σωφροσύνη ,και την «αρετή αρχή της μεγάλης αλήθειας».

Το σωματικό νεύρο της ύπαρξης είναι αφ΄ εαυτού του αισιόδοξο.

«Το πρίσμα είναι η πρώτη προσέγγισις προς τον θεόν. Τα γεωμετρικά σχήματα είναι ο σκελετός του κόσμου ,την ζωήν όμως την δίδουν τα χρώματα. Τα επτά χρώματα της ίριδος είναι η ουρανία γεωγραφία της αιωνίας λευκότητας, οι διαμαντένιες ζώνες του θεού.»

Λέει η γνώριμη φωνή:  Η τέχνη θέλει να μας δώσει τα αισθητικά στοιχεία του «είναι» της οντολογικής δομής τη ύπαρξης. Ένα κόσμο ,εκφραστικών αισθητικών στοιχείων ,αποξενωμένον από την καθημερινήν αντικειμενικότητα, «να μας φέρει εις άμεσον επαφήν με τας εις το βάθος της υπάρξεως αποκεκρυμμένας δημιουργικάς δυνάμεις δυνατότητας».

(Ο ουρανός να ριζώσει στη γη του αυτό μόνο ποίηση θα το βρει).

Αποσυρμός ως παρουσία

Αποσυρμός ως παρουσία του ανθρώπου στον εαυτό του.

Καρπούζι ηδονικό που τρως και δεν τελειώνει ,είναι όλο χυμό στο κόκκινο, κόκκινη καρδιά του κόσμου.

Τούτος ο κόσμος δε φτιάχτηκε αποκλειστικά για κάποιους προνομιούχους, μήτε για όποια μικρή ή μεγάλη γιορτή, είναι κόσμος όλων. Κι εκείνοι που καμώνονται τους πρωταγωνιστές της ιστορίας βλέπουν σύντομα πως όποιες νίκες τους κι όποιες αυτοκρατορίες ,περνάνε σε χέρια άλλα, όχι αναγκαστικά πιο προνομιούχα γιατί στο πρόσωπο των πρώην διαβάζουν τη δική τους άχαρη χάρη. Πέφτει θάνατος μαχαιρωτής το ίδιο στις φτωχές καλύβες και στα ψηλά μπαλκόνια.

Το έργο είναι επείγον και καλεί να πεις το λύσιμο των αγκαλιών .Το δάχτυλο της παράδοσης σου τείνει να παραδοθείς, σε δείχνει. Θηλάστρα φύση ,η πάντων μητέρα ,δασκάλα και τροφός ,τα θήλαστρα υπαινίσσεται, ήπιες με δέκα δάχτυλα ,με δέκα φωνές το ευχαριστώ είναι λίγο, λίγο τα αναμμένα σα λαμπάδες δάχτυλα.

Βλέπεις την πίσω μεριά και σου μιλούν οι πίσω αιώνες. Των άγονων ερώτων η επικράτεια ,έρωτες μοναξιάς και δόσεως. Φάρμακα του έρωτα. Διαβαίνει βαδίζει ευγενική ομορφιά ταπεινώνει,είναι γυναίκας με το αίνιγμα της θηλύτητας γραμμένης, με ομορφιά πνεύματος, μελαγχολίας πρόσωπο, ζωγραφιστή, με άδολη γλυκύτητα, την στεφανώνει μελιχρό φως,σβήνει μέσα μας κάθε έπαρση,βουλιμία, πάθος, όποια διέγερση, κάθε σάρκας δαιμονισμός καταλύεται. Ανεβαίνει ο πνευματικός εαυτός ,ανάγεται η φύση στα ύψη ,η γλώσσα τα καλλίτερα λόγια γυρεύει, ο κόσμος αίρεται, γυναίκα ευαγγελισμός. Η γυναίκα αυτή ,από άλλη ύλη πλασμένη, είναι αερικό που το μυαλό μας καθαρίζει. Σπάνια είναι ,μάντισσα του εαυτού μας, καταλύτρα σωσμού, ήρθε και πέρασε. Μας σημάδεψε ,ύψωσε τον κόσμο στο ύψος των ματιών της. Άνευ μουσών τυφλές ανδρών φρένες. Σήκωσε έναν αέρα μελαγχολίας το πέρασμά της.

Δώρο της μητέρας φύσης , της πλούσιας φύσης ,της μεγαλόχαρης.

Χειρονομία γης.

Από την αγκαλιά της άμμου λύνονται τα μυστικά .Με ψιθυριστά λόγια, αθόρυβη έλξη του κύματος στην ακτή ,σύρσιμο της βάρκας χωρίς κουπιά στα ανοιχτά. Ομολογίες, όρκος, το κύμα παφλάζει ,με τα φτερά του ζέφυρου, με το κύμα, η φύση τα σκορπά. Φωνή μέσα τους σπλαχνική, από το ρυθμό, από τον παλμό, στον ένα χτύπο, στον κυματικό της θαλάσσης παλμό κι από κει στ αστέρια και πάλι επιστρέφει μέσα τους, τους ογκώνει ,τους εξαϋλώνει, εκστατικοί στο παν, το σκοτεινό όστρακο ανοίγει, εκστασιάζονται στο απέραντο, ανοίγονται οι πόρτες των ουρανών ,ανοίγονται οι κάτω θάλασσες, όλες οι αισθήσεις μια, ύστερα καμιά.

Πέρα από το όνειρο και πέρα από τη σιγή Πέραν του ουρανού και πέρα από τη γη

Μυστήριας άλγεβρας σύμβολο, μυστήριο ένα αλχημικό

Ωκεανέ, που οργάς ,πες, πόνος είναι;

Ουρανέ, που βροντάς, πες, τρόμος είναι;

Βοριά, που φυσομανάς, πες, απόγνωση είναι;

Η βάρκα μαύρη κουκίδα μεσοπέλαγα λικνίζεται στο φως του αιθέρα.

Στης νύχτας την αγκαλιά, στων άστρων τα φιλιά. Πόσα φιλιά είναι η νύχτα;

Το κύμα τους βγάζει στην ακτή. Τους δείχνει το δάχτυλο της μέρας. Από το βάθος τους η μνήμη τους ξυπνά στις ακτές της ζωής.

Οφείλουμε να περνάμε τα λόγια συνεκτικά, στο ύψος της παραδομένης σημασίας. Η σημασία δεν είναι κτήμα κανενός, ανήκει στο παν. Στο φως της τα λόγια μας αποκτούν βάθος. Από το ενέργημά της κάθε καλή πνοή ανασταίνεται. Στη θαυματουργή της επενέργεια παίρνει υπόσταση κάθε έργο. Έτσι που το παρελθόν από το νυν τείνει προς το μέλλον. Χρόνος μας είναι αυτό το μικρό δράμα από το νυν να συνδεθούμε με το παρελθόν, ενέργεια που είναι διαρκώς στραμμένη σε μέλλον, σύμφωνα με το βέλος του χρόνου και τη φορά του προσώπου μας. Πρόσω ιόν ,πόρσω personari , όψη . Αντοψία με όλο το χρόνο της ιστορίας μας, βαπτισμένοι στο ιστορικό. Η σημασία είναι προορισμός και καθορισμός.Τα γεγονότα μένουν εδώ, η σημασία οικοδομεί το πνεύμα που ταξιδεύει στο μέλλον ως αεί όντος και αεί γιγνομένου γέφυρα νοήματος συνεχίζοντας τη δημιουργία που είναι η διαρκής τελείωση του χρόνου και της ιστορίας.

Η ετερογονία των σκοπών. Αν με τον ψυχρό πόλεμο εγγυόνταν βία παγερή, με την κατεδάφιση των σιδερένιων τειχών η βία εκλύεται από έκνομες περιοχές που συγκροτήθηκαν ακαριαία και στέγασαν το πλεόνασμα βίας. Αν χώρες σαν την Ελλάδα δεν είχαν μέχρι σήμερα τάξη μισθωτών πάραυτα την απέκτησαν μαζί με το εισαχθέν έκνομο. Αυτό είναι και το μόνο μοντέρνο στοιχείο της Ελλάδας.

Το μυστικό της ομορφιάς είναι να την επαναλαμβάνεις με τόκο. Αυτό που έκαναν οι νέοι χρόνοι ήταν να εξοβελίσουν το νόημα και έκτοτε έχουν ριχτεί πίσω του να το αναζητούν. Είναι σαν το ανέκδοτο με το μεθυσμένο που ενώ έχασε τα κλειδιά σ ένα θάμνο τα ψάχνει κάτω από το φανάρι γιατί εκεί έχει φως.

Η ανθρωπολογία έχει διαπιστώσει ότι η σημασία έχει κοινωνική προέλευση και η κοινωνία θεμελίωση υπερβατική. Η φιλοσοφία των συμβολικών μορφών βρίσκει την καταγωγή του νοήματος στη μεταφορική γλώσσα του μύθου, ο Βίκο παρατηρεί ότι η ποιητική σοφία είναι η πρωταρχική μεταφυσική του ανθρώπου, προϊόν της αρχέγονης μυθολογικής φαντασίας. Εκείνο που μένει εκτός είναι και πάλι το βαθύ γεγονός που εμφανίζει τη σημασία και που η έρευνα σαν να το αγνοεί.

Όρος : δηλωτικόν του υποκειμένου πράγματος. Προσθέτω τη συγκρότηση

Έστω κι αν λέμε ότι είναι υπερβατική, κι αν ο άνθρωπος πήρε πίστη και πεποίθηση από το υπερβατικό, δεν παύει ακόμα κι έτσι να συνιστά τούτο ένα ανθρωπικό σωβινισμό. Η ανώτερη συνείδηση είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου, η συνείδηση όμως όχι, χαρακτηρίζει όλα τα ανώτερα θηλαστικά τουλάχιστον. Ο σκύλος ξέρει να διακρίνει πότε το ξύλο προορίζεται για το κεφάλι του και πότε όχι.

Φύσις είναι η ανάδυση του όντος. Αλήθεια είναι η ανάδυση του νοήματος του όντος. Σημασία είναι η συγκρότηση του όντος. Σ αυτές τις φράσεις συνοψίζεται η απάντηση της δύσης στο ερώτημα περί της ουσίας. Συνοψίζει τη συλλογή του όντος στην αυτοεκπτυσσόμενη εκστασή του. Λέει κατά κάποιο τρόπο το άνθισμα της φύσεως. Η φύση είναι άνθισμα, λάμψη δηλ. άνθος. Ο άνθρωπος τραγικός του όντος. Η ιστορία τραγωδία του ανθρώπου, που την προξενεί και την υφίσταται ταυτόχρονα Υποκείμενο και Αντικείμενο του είναι. Η μόνη του αξίωση λαβαίνει υπόσταση στη φρενιτιώδη συγκράτησή του μέσα στην κατεύθυνση του νοήματος.

Για ποιόν μιλάνε αυτά τα λόγια. Για τη μεταξύ δύσης ανατολής διελκυστίνδα μας, για μας που βρισκόμαστε μεταξύ αυτών των δυο ορόσημων όπου ζούμε την αποδημία του θεϊκού στοιχείου. Είμαστε ένα διάμεσο όπου νεύματα της αλήθειας συλλαμβάνουμε. Ένα φίλτρο που ανασαίνει το λόγο του μυστηρίου.

Οδηγός αγάπη, οδηγός παραγωγός εσωτερική νομοτέλεια. Φρόνηση αγάπη δύναμη στο παρόν: ανακάλυψη και αποκάλυψη του αιώνα, του αυλώνα στο βαθύτατο παρόν. Εισχώρηση στην αρμονία του υπάρχοντος, σύλληψη της μορφής που εκφράζει την αρμογή των αντιτιθέμενων με ακραία ένταση στοιχείων της πραγματικότητας ,κατάδειξη της ύψιστης αρμονίας τους. Το φοβερό και το αθώο στο μαλάκωμα της ριζικής ανιδιοτέλειας.

Το τεχνικό ηθαγωγείται στην αναστροφή της τέχνης: η θέαση της ροής με συγκινημένη ματιά ηθαγωγεί το κεντρί και το δέλεαρ σε “Spectrum Mentis”.Συγκρατεί τα αντιφερόμενα στην υψηλότερη ζωή, σε μια λέπτυνση πνευματική ως ενιαίο όλο, σύνθεση πλούσιας ζωής που βαπτίζεται σε ευθύνη, σωφροσύνη μεσότητα αρετών «τοξεύει καθ υπερβολήν» για να πετύχει το στόχο που είναι μια ισορρόπηση και κατηρέμηση σε ηθικό ανάστημα .Δικαίωση της ζωής ,γενναιοδωρία της υπάρξεως με ανώτερα, σε συμβολή ανώτερων Μαθηματικών, ως ανώτατα μαθήματα, και καλά έργα προσφορά με χάρη ,πραγματώνοντας σημασία.

Όποιο δρόμο και να πάρεις οδηγείσαι στο σταυροδρόμι της Ελλάδας της Ευρώπης και του Νέου κόσμου. Οφείλεις με ολική σύνεση να κάνεις να καρποφορήσει αυτή η τριπλή συνάντηση ως Ιδέα σου. Η έλξη αυτού του ερωτικού μαγνήτη οφείλει να αναδείξει τα γόνιμα στοιχεία προς μια ανώτερη ελευθέρωση εν δικαιοσύνη. Η Ελλάδα συναναπτύσσεται σε Εσπέρια αδράνεια και υπεροχικό τεχνικό ανάπτυγμα της Ατλαντίδας. Σφύρα και Άκμων είναι η παλιά Ελλάδα προς τη Νέα που ανατέλλει. Μέσα από την «istoria” ενός έρωτα που θέλγεται στον πραγματικά ελευθερωμένο κόσμο, τον κόσμο που εξέφρασε το «κίνημα ελευθέρωσης και χαλάρωσης των  ήθών»  μεταπολμεμικά. Όπως εκφράστηκε και εκφράζεται με ιδέες, στοχασμό, τέχνη, καλλιέργεια, νέο φώς στις σχέσεις ,με πτώσεις και ανόδους, ανά πάσα στιγμή σε εκκίνηση σε ομορφιά και αλήθεια ,με λογισμό και με όνειρο, .βρύσιν και δεν τα βλέπεις;

Με ακατάβλητο σθένος να εμμείνουμε στον ενθουσιασμό που επανορθώνει τα λάθη. Η αισιοδοξία να ανακαλεί την ομορφιά της ζωής όπως τη βίωσε η εφηβεία στην καλή της ώρα με τα ιδανικά της.

Ο ιδανικός έφηβος με φλόγα της καρδιάς του , με την άδολη ,οίος εσσί, ματιά του ,την καθαρότητα του αισθήματος ,την τόλμη, το σίγουρο πόδι, το ακατάβλητο σφρίγος ,την ηθική του δικαιοσύνη ,από μια ορμή που του έδινε πίστη και εμπιστοσύνη από τον εαυτό του προς το υπάρχον και αντίστροφα, χωρίς να υπολογίζει τίποτε και άνοιγε τα λευκά πανιά του ,φτερά στο πέλαγος της ζωής, από το ανοιχτό του κόσμου που του προσφερόταν. Σαν έτοιμος από καιρό. Από τη δεκατετράχρονη μούσα του παιδευμένος έβλεπε προς το πέλαγος της ομορφιάς. Αυτή του η αίσθηση δεν έλειψε ποτέ. Υπάρχει πάντα μέσα του τη ζεί, τον εμπνέει πάντα ,είναι η αισιοδοξία του .Κι αν άλλαξαν μορφή τα λόγια εκείνη η μεγαλύτερη αίσθηση λάμπει βαθιά μέσα του με μυθική αίγλη ,παραστάτης των αιώνιων οραματισμών του. Με αυτήν είδε τις ανώτερες συναντήσεις της ζωής του. Κοιτάει πάντα από τον υψηλό εξώστη του σπιτιού του τον ανοιχτό ουρανό που σμίγει στο βάθος την οπτασία του Ιονίου πελάγους εκεί που ακουμπά η μαβιά λοφοσειρά τη μαλακή γραμμή της  τη μαγεία της διπλής κούπας της Κερέντζας. Αυτό το ωμέγα,ανάστροφο χρυσό κύπελο γεμάτο φως ,χρυσή δακτυλήθρα στο κυανό χρυσό φως. Όπως εκφράστηκαν ως συμβολή συμπάντων. Οι φοβερές συμβολές της ζωής του.

Η νότια έκφραση της ματιάς που την παιδαγωγούν άτια της θάλασσας από φως κυμάτων παλλαπλών ανακλάσεων, ανοίγουν στο στέρνο στις πνοές ,στις μεσημεριανές λαύρες, στο αίθριο φως, πεμπτουσία και δόξα, φιλοσοφική απολλώνια αύρα, μουσική του απολύτου, χρυσό στεφάνι του άνω στερεώματος, δώρο και χάρις παντοτινή .Αιέν ιών.

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ το ονομάζω όλον.

Κάθε μέρα και νέα μέρα και όλες οι μέρες μια μέρα. Χαρά του φωτός, αυτοπροσφερόμενο ,ακατάλυτο ,καθαρό, λαμπρό, δημιουργία, στρεφόμενον επί το ίδιον, ερχόμενο, ξύπνημα και τροφή, ενοποιό, δικαία αμοιβή, χαρισμένο,το πάσχεις, καθαρή υπόσταση, ποίηση , τελεστής χρόνου, αιώνιο, χαριζόμενο , λεπτό , ταξιδεύει τη ματιά μας, ανοίγει το νου, προσφέρεται, της φωνής αγγελία, μουσική φωτός. Διάκριση. Πλημμύρα φωτός που εξαϋλώνει τη βαριά υλικότητα.

Κατεβαίνεις τα σκαλιά να δεις εκεί που έχει πιο λίγο φως και όταν φτάσεις στο τελευταίο ,αρχίζεις με κόπο την ανάβαση. Σα βρεθείς στο ίσωμα βλέπεις τη σκάλα του φωτός. Πρέπει να την ανέβεις. Είναι η σκάλα καθήκον της πραγματικής ζωής. Η άνοδος είναι σχεδόν μοναχική πορεία. Αν η κάθοδος έχει συνωστισμό και διαγκωνισμούς ,και πόνο ματιών, πάθη και αντιξοότητες θα λιχνίσεις το υλικό χωρίς να το περιφρονήσεις ,όλα είναι αγάπη. Ο χρυσός στην πιο σκληρή πέτρα δοκιμάζεται, λυδία η λίθος, ξύσε το γρανίτη.

Δεν υπάρχει συλλαλητήριο ωρών, κάθε ώρα έχει τη θέση της. τα βήματά μας κερδίζουνε ρυθμό σε συμφωνία ωρών. Συμφωνία του χρόνου είμαστε, ένα τραγούδι που το συνθέτει ο χρόνος: νά, το υλικό της ψυχής μας. Μαγματικές χρονικές αποκρίσεις η υψηλή αρμονία , ο μεγάλος συνθέτης των αντιφάσεων της ζωής μουσικό απόσταγμα, δόνηση μουσική στην ιδιοσυχνότητα του σκοτεινού δωματίου του σώματος, που το φωτίζει το άπειρο.

«Να αποκαταστήσει την ανεπάρκεια του με την εντελέχεια της προσωπικότητάς του, το τί ήν είναι «

Μπήκε στον κόσμο με γροθιές ,έτσι και βγήκε. Στους διανοητές της και τα έργα τους κρίνεται η ποιότητα κάθε χώρας και συνάμα από τη ζωή τους προδιαγράφεται και η πορεία τους. Η Αμερική θρέφει καλά τα παιδιά της ,έχει τα μέσα και τη διάθεση, γι αυτό δεν μεμψιμοιρούν ,κάνουν έργο. και έργο μάλιστα που υπακούει στο ρυθμό της ζωής της και τον υψώνει.

Εκεί η τέχνη και η σκέψη έχει βιομηχανικό παγκόσμιο χαρακτήρα. Έχει το σφρίγος της Ρώμης. Αυτός ο χαρακτήρας εντυπώνεται βαθιά σ όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Ο δυναμισμός της αμερικάνικης αγοράς έχει την αναγκαία ωστική δύναμη να προωθεί τα προϊόντα της παντού και να είναι περιζήτητα. Διαθέτει το πλαίσιο και σκοπούς προς τούτο. Ότι εξάγεται καθρεφτίζει σφρίγος, υπαγορεύει τόνο ζωής, έχει την ισχύ της έχει απόφαση.

Έχει και την πρωτοβουλία πνεύματος. Υπέθαλψε την άνεση και την ευημερία. Ντιζάιν ίμαζ μάρκετινγκ χάι τεκ ,νόου χάου, θίνκ γκλομπαλ άκτ λόκαλ,σπέσιαλ παραγωγούς.

Ηγεμονεύει και στο στοχασμό και στην αναζήτηση. Μπητ , Χίπυς , Ροκ, Χόλυγουντ, μόντελινγκ , ΝΑΣΑ , Χάρβαρντ, Έρευνα, Ανακαλύψεις ,διαπρέπει.

Να κάνεις το κείμενο να ξεστομίσει εκείνο που συγκρατήθηκε και δεν είπε ακόμα, εκείνο που η εποχή δεν ήταν ώριμη να δεχτεί και που η δική μας εποχή ελευθερωμένη από δόγματα επιζητεί: φιλιά φωτός.