Χαραμάδα

Όταν μπαίνω στην πόλη, στη μέσα πόλη, εκεί που νοιώ-
θεται
του πλήθους η βουή, εκεί που νοιώθεται η ένταση της αγο-
ράς,
εκεί που οι αρτηρίες της πόλης σφύζουν, εκεί που η πόλη
ένταση είναι.
Νοιώθω πρίγκηπας. Όλα λες γίνονται για μένα. Βιτρίνες, πωλήτριες, αγοραστές,
εμπορεύματα, εκθέματα, κίνηση αγοραπωλησία, δρόμος, πεζόδρομος, κουβαλητό,
ξεφωνητό, αμάχη, καφέδες, καφενέδες, μπαρ, οινοπνεύματα, πνεύματα, ξεθαρρέματα,
ερωτισμός κι επίδειξη, σε αγοράζω και σε πουλάω, κάθε πτυχή σε τούτη τη μεγάλη
μέρα σε τούτη τη μεγάλη πόλη, σε οδούς του παζαριού ατελείωτους, ότι κι αν πεις,
ακόμη αν το ειρωνευτείς το γούστο είναι μεγάλο, απέραν-
το, τεράστιο.
Ναι, γίνονται για μένα. Όλοι τα προσπερνούν, όμως εγώ τα ζω με προσοχή. Τα κάνω
πραγματικότητα κι έτσι υπάρχουν για πρώτη φορά, πρωταγωνιστές των ματιών μου μοναδικοί.
Όλη η πραγματικότητα πρωταγωνιστεί για χάρη μου ! σε μια δωρεάν ταινία από
καθαρή πραγματικότητα. Εγώ κι η πραγματικότητα,
κι ενδιαμέσως τίποτε λές και προβάλλει απ’ το κενό. Το
κενό
γίνεται μηχανή προβολής χωρίς να επαναλαμβάνει σκη-
νές, χωρίς μοντάζ…
Ακούς την Κατερίνα στην Έφταχάλκου ! Α, εκεί στα ωραία
μπαράκια,
η έκθεση ούτε που την ένοιαξε πάρεξ για το είδος Μπαρ
που λειτουργούσε
οι αγοραπωλησίες της τέχνης έχουν μια χροιά που δύσκολα
τη μαντεύει ο αμύητος .

Αγριοστάφυλα σε πατητήρι,Πλανόδιον,2010

Αν ο χριστιανισμός εισχωρεί στις μορφές σκέψης και παράστασης των αρχαίων, είναι τρόπος να εισχωρήσει η αρχαιότης σε τούτες τις μορφές κι ως τα πιο βαθιά μυστήρια του Χριστιανισμού. Αυτό το πρόσωπο της Ορθοδοξίας ίσως μας αποκαλύψει βαθύτερες συμφιλιώσεις, τις οποίες πάσχουμε να διαβούμε. Ακόμη και εικονογραφικώς θα είναι «πέρασμα» προς το ζωντάνεμα της εικονοποιίας. Θα δούμε το χρόνο να διαφεντεύει χρωματουργός και εικονοποιός. Η έννοια του κάλλους φρεσκαρισμένη μας αποκαλύπτει τα εφτά πέπλα της ζωγραφικής φρέσκο του Γκρέκο. Φρεσκάρουν οι δρόμοι με τα έκθετα του Διός εν χειρί Φειδία και η αποθέωσις στα αετώματα του Ναού ξαναπλάθεται πιο εξωστρεφής. Καβουρδισμένο δέρμα. Κάψιμο. Ήλιος από μαύρη σάρκα, « έγκαυμα Ουρανού … » δύει, σβήνει σαν κάρβουνο μέσα στα νερά της θάλασσας Τι είδες λοιπόν .
_________________
Όταν πέφτει σκοτάδι στη γή πρέπει να αποφασίσουμε με ποιό όνομα θα μας φωνάζουν.

ΠΟΛΛΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΑΣ
Κι ας είναι άχαρο να το μιλήσω εγώ εστίασε στον τίτλο .Τι ζητώ? Γιατί το ζητώ? ποίημα δωρεά γι αντάλλαγμα σε δώρο εικονικό>Το ρυθμό του δες που θέλω να έχει τραγική χροιά όπως τη βιώνω. Ας πούμε είναι η Ε. Π. που της το ζητώ και παίρνει, αν μπορεί το στιχούργημα ν αντέξει μέχρι της τραγωδού τα χέρια!
Ημιτελές ναι είναι .Γέρνει ο ρυθμός, το μέτρο και όλα όπως οι αρθρώσεις μας. Σαν γκριγκλις! τέτοιοι και εμείς .Μια προσπάθεια έκανα εκείνη τη χρονιά να με δω σε μορφές παραδομένες .Δεν μπήκα απόλυτα στο πνεύμα τους, το απέφυγα, δεν το επέτρεπε κάτι βαθύτερο, κάποιο αίσθημα που χωλαίνει>

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ!

«Ο Κουνελης εικονοποιος, αισθάνεται ποιητής και αισθάνεται ζωγράφο το Ρεμπω
του Μεθυσμένου καραβιού .Για τις άρτιες εικόνες!

«Καθυστερώ τη λήθη είναι μια δουλεία που δεν έχει αμοιβή .δεν βρίσκεται όγκος χρυσαφιού να ανταμείψει.

Θραύσματα είναι .Σιωπής. Για το μισοτελειωμένο αγγείο που δεν θα πιούμε το κρασί του…

Μακάρι να μπορούσαμε να έχουμε ύλη από θεό όπως ο Ελευσίνιος και παρόλα αυτά μη μυημένος στα ελευσίνια Αισχύλος. Θα μου έφτανε να έχω ύλη από Diva .Ούτε αυτό έχω. Ο θεός της τέχνης έχει αποσυρθεί μαζί με τις μούσες του.
Τι είναι μούσα σήμερα? Κάποια πρόφαση για να μη λέμε ότι ο συγγραφέας δεν απευθύνεται πουθενά.
Όμως!
Η πίεση του πραγματικού ζητά το ποιητικό ανάχωμα για να αντέξει ο σημερινός άνθρωπος τον ίλιγγο του κατασκευασμένου. Επειδή το έργο χτίζεται με την ύλη της καρδιάς, αίσθημα, αγάπη και υπόσχεση αλήθειας .Μια ευτυχία που γίνεται εφικτή επειδή την εύχεσαι. .κι αλλιώς είναι ανέφικτη!
Ευχές στο πεφταστέρι που πιάνουν! Πιαστο κι εσύ.
Να μη πέσει
_________________
γράφω σημαίνει εικονογραφώ μια αγάπη

Ποιός ξέρει

Ποιός ξέρει πού είναι
του έρωτα η αγκαλιά
να στείλω εκεί να πιούν
τα διψασμένα μου πουλιά
και που να βρω τόσα φιλιά
να ντύσω το κορμί του φωλιά

νερό να τον ξεδιψάσω;
δίψα μου πιες
νερό των άστρων
μέθη από μέλι χρυσό
τριανταφυλλένιων κάστρων

όλο το πράσινο των δασών να αθροίσω
και στα πόδια του μπροστά να ρίξω
δεν φτάνει
αστέρια όσα αν κεντήσω
στο φωτεινό χιτώνα του
ότι εφευρίσκω
το δικό του ρίσκο
πάλι δε φτάνει

απ’ όλης της αυγής τους  κρόκους
γύρη αν τρυγήσω
και πάλι δεν αρκεί
να τον μεθύσω
Κι απ’ όλης της άνοιξης τους κόρφους
λουλούδια και δροσιές
τι να λένε στις μεθυστικές του αμβροσίες

Αχ βασανάκια
στην καρδιά αν πληθαίνουν
τα μεράκια
γίνονται εμένα
δάκρυα νεράκια

έρωτα που κάνεις πασχαλιά
να πάω να στρώνω τα χαλιά
κι ας με πατείς
δυναστεία να σ’ έχω
στα γόνατά σου να προστρέχω

κι από ποιά χαραμάδα
μπήκες στη καρδιά μουσαφίρης
με όψη αρειμάνια
όταν ο νους μου εμένα
αρμένιζε σ’ άλλα λιμάνια

μέλισσα μου χρυσή
σοφή σε μέλι σε κεντρί
πες πως να κάνω
κι εγώ να τον πικράνω
με κεντρί στο βέλος του το άλλο
κι εγώ να βάλω;
_________________
γράφω σημαίνει εικονογραφώ μια αγάπη