Ποιά είναι η αυγή που ακούω να τραγουδάς
κι η ομορφιά ποιά είναι που φαίνει την αλήθεια;
Απόλλων εκβαρβαρωμένος,ντυμένος με του Μαρσύα το δέρμα,
πάτησε την αληθή μουσική,πάτησε εμάς. Είναι χωρισμός
από το χθόνιο,απόδοση του μώσαι στο θείο,
τσακισμένη χορδή.
Οι εσοχές της έσω ψυχικής σάρκας ω σύννεφο
στο χρώμα σου στέκομαι
αυτό σου παίρνω γιατί είναι πιο από σύννεφο διαβατικό,
από την πέτρα σηκώνω το τραχύ της στην αφή
είναι γιατί το φως το ‘χει δίπορτο για μέσα μας
κι από λαούς ένας πάνω στον άλλο θεοί μουσικές όργανα
η ξανάνοιξη ένα άλλο φως
Η πόρτα έδειχνε στο βορρά,ήτανε πολικό το αστέρι
που σίμωσε στο πρόσωπό σου ένιωσες το νερό να αναβλύζει
ίδια αυγή
Τα χρόνια εκείνα δεν έφυγαν μέσα καλούν
μ εκείνο το δροσερό των φύλλων γάλα
Μα πριν να γεννηθείς ήταν ένας πόνος
από μέσα του γέννηση και είσαι
Κι άκουσα το τραγούδι της νύχτα να καλεί
σαν από εφιάλτη την απαλλαγή όμως δεν ήρθε
Ήρθες και ήρθες ολομόναχος σε μια φωνή
που απελπισμένη έκραζε κι άλλος δεν ήρθε
Αστράφτει το νερό στην άμμο είναι σαν καλοκαίρι
καθόλου λιγότερο δεν αστράφτει στο φρέσκο χιόνι
θερίζω τα βράδια μου παραθερίζω στη σιωπή
των βάλτων με τους γρύλους για μοναξιά
Ένα σπαθί με χώρισε από τον ύπνο της ορφάνιας
σκίζοντας τη νύχτα αυταπάτη
Μα αφού τίποτα η μουσική δεν κρύβει
ούτε και το χορό μου κρύβει μήτε το γέλιο του
Γι αυτό σε αντέχω γατί μου περνάς
με την τέχνη της ομορφιάς σου γαλάζιους ήχους
στην ψυχή
Γι αυτό σε αντέχω γιατί σ επιθυμώ
Έκατσε μες στο τρυφερό,σκοτάδι το αντιλήφτηκε
και πάει μέρα καημού,
δεν έδειχνε η πυξίδα τα πρεπούμενα κι έσβησε
αυτός μέσα σε άργητα
κι είχε θυμούς
άπρεπους θυμούς μα δε βλαστήμαε
Γιατί το ρήγμα ονόμασες του χάους γένος
όλο το φως δεν θα το αποσκεπάσουν
Μαστιγώνοντας πρόσωπα
Σχεδία για μιά Νέκυια 