ΠΗΓΑΣΟΥ ΔΩΡΑ

Κεντώντας αστέρια υπομονής

στου απείρου τις διαστάσεις

διάταση χορδών

υπερχορδές ολοκληρούμενες

χάδι χρώμα

συχνάζοντας συχνότητες

 

λουλούδια σταχτιά στα χείλη

φιλιά που ξέμειναν

οξυγόνο ο ήλιος

διάπλατα ακτινοβολεί

διάθερμη πλάση

 

Έτσι να πλέει

ώς τους γκρεμούς της καρδιάς

έτσι και της ψυχής τα πέρατα

ελπιστική των αστεριών

κερδίζοντας κάθε δρόμο

 

με τόξευση καθ υπερβολή

τα χάσματα ευθύς γεμίζουν άνθη

διάττοντες άνθη φωτιάς

μαλλιά λυμένα στο άπειρο

ΠΕΡΙΗΓΗΣH

Αργά αργά ανατέλλει σύννεφο πάνω απo το λόφο
παίξε στη φωτεινή σκιά του
σε κορμί καρυδιάς τ όνομά σου χάραξα
κόκκινες δυό καρδιές
αγκαλιάζει ξανά η φλούδα
ενωμένες με του πόνου το βέλος

μουσική ανεβαίνει ώς τα φύλλα
ρίγος της νύχτας άνεμος σκοτεινός

 

Λέπια αστρίτη

Χαίρε φλοξ φλόγα θεού
χαίρε τους πέντε τόνους και τα πνεύματα
χαίρε πολυφωνία
χαίρε παλίντονη αρμονία
χαιρέτωσαν οι λαοί

ύστατο χέρι νεύει προς το αιώνιο εν
της μιας νότας του ενός τόνου
«σύντρισι λαβών»
μονόχορδης άρπας κιόνων
φλέγονται λευκά χιόνων

Νιφάδες χιονιού στους ύπερους
νυμφαίων Καλοδίκης
Το άντρο των νυμφών καταλάμπεται
από πιέρια ρόδα και αμβρόσιες δροσιές

Χιόνι κάνει τα στεγνά κλαριά της μυγδαλιάς
να ανθοβολούν σ ένα πρωί
και να φυλλορροούν το απόγευμα
κρύο θείο δάκρυ

αστρίτης αναδιπλώνει το σύμπαν
οχτάκλωνες ζωντανές ρίζες αίγειρου
με θάνατο οι ρίζες θα πετρώσουν
Ρίζα αστεριού και σκελετός αστρίτη

 

ΕΔΩ ΚΙ ΕΚΕΙ

 

************************
Η ρίζα  την ευλογία δακρυσμένα 
την κάμαρα απαλά το φίλημα σπέρνει
πετράδι γεννάει ο κόπος
καταιγίδα προφταίνει του ορίζοντα

κλαίει η αυγή  
το κλάμα  σκορπίζει  αποχαιρετισμό
η χαρά ονειρεύεται 

βουνό  δέρμα   ροδοπέταλο
σκοτώνει η ηδονή την τρέλα  ερωτικά
φοβισμένα αποχαιρετά  η νεότητα
του λιβαδιού την τερατωδία

του πνεύματος βουλιάζει το λιοντάρι
το ζαφείρι θρηνεί  του ορίζοντα
το πλήθος αγκαλιάζει το ψέμα ευτυχισμένα

την κακία γεννάει

ο αδελφός  την απάτη ανασαίνει.

*******************************
 
 
Τη γιορτή το νήπιο του κάμπου ομορφαίνει
το κορίτσι   τη σφαγή μάχεται αγαπά
Πλημμυρίζει της παπαρούνας η βασίλισσα
το κρεβάτι  του μαργαριταριού αχόρταγα
Ποτέ το θυσιαστήριο δεν λησμονεί το γλέντι
του σκότους την ελπίδα η βεβαιότητα
κι όμως η μάχη προβλέπει 

φωνάζει ο ίσκιος την αύρα 

αγαπημένα μυρίζει  η λεύκα
ο χρόνος δεν μάχεται την ανατολή
σκοτεινά η πανσέληνος τη νωθρότητα
ποτέ η ελαφρότητα δεν γερνάει τον έρωτα
απρόσμενα  το φύλλωμα πίνει  μακαριότητα
Κατέχει το όνειρο τη γλώσσα

το πέλαγο ανάβει δίκαια
του θάρρους κράζει η αδυναμία

Η πλήξη κλαίει  φωτιές των τάφων φοβισμένα
ξάφνου του αγιάσματος  χαρά
Το βιός   η ειρήνη το φύλλωμα της τραγικότητας
η ηρεμία τον Ιούνη
 
 
******************************

 

 

 

 

omnia vincit

Και στα πιό σκοτεινά
του κόσμου γυρίσματα
από μιάς αρχής,
από τα πιό αρχαία βήματα
κυβερνά ιδιοσυγκρασία
βάζω στα λόγια υγρασία

Τώρα είναι πιό δεινή η θέση,
τώρα στο λιόγερμα
που ο πανικός της δύσης
εικονικά τα δείχνει μα την αλήθεια
και χάνουμε την ουσία
-το χέρι ψάχνει για μεδούλι-
βάζω στα λόγια υγρασία

Που πέφτει το όνειρο με ίδιες λέξεις
κάνει να μοιάζουν και οι εικόνες;
Ή έχει ο χρόνος μιά χροιά που όμοια βάφει
καταπραΰνουμε των πόνων τα βάθη
κι αντλούμε από την ίδια εστία φωτιάς
και ηδονές που ανεβάζει καυτός νοτιάς

Κι όπως διαβάζουμε τον κόσμο δια του ανθρώπου
ψάχνοντας στο τραύλισμα τι θα πεί τ ονειρό του
αρχαία φωτιά και νέα φωτιά ξανακοιτάμε
το αίνιγμα συχνορωτάμε

Δε θα πεί μ αυτό το συχνοανέβασμα
πως βατός ο δρόμος
Τρέχει από τα νύχια μας ο χρόνος
Μη ζητάς ό,τι δεν πέτυχαν οι αιώνες
να το πετύχεις μόνος
Τρέχει από τα νύχια μας ο χρόνος.

Ακόνι θανάτου τροχίζει νού και νού